Oksen på Osterøy

I januar var eg på Osterøy folkebibliotek i samband med oppstart av eit leseprosjekt. Bibliotekar Tone Vatle har sendt meg ein rapport om både mi framføring og om leseprosjektet, bilete la ho og ved. Her er eit av bileta og noko av det ho skreiv:


Valestrand skule vann Les for Livet 2010

Leseåret 2010 starta med rockegitar og bøker på Osterøy Bibliotek. Barnebokforfattar og artist Atle Hansen rocka fram leselysta i femteklassingane tidleg i januar.

Den populære forfattaren reiste frå Stord til Osterøy ein av dei aller kaldaste dagane tidleg i januar. Temperaturmålaren i biblioteklokala klarte så vidt å pressa seg over 14 grader, og alle vart oppfordra til å sitja med jakkene på. Men det gjekk ikkje lange stunda før seige bluestonar og heftige rockeriff fekk varmen opp i unge kroppar. Jakkene vart kasta, og elevane svinga med i Hansen sine rytmar. Han las frå boka ”Den svarte oksen” og let heile tida gitarmusikken liggja som ei lydkulisse til lesinga.
Dette fenga både unge og eldre, og fleire spurde om det låg bøker av Atle Hansen i bokkassen dei fekk med tilbake til klassen. Etter forfattaropplevinga var det nemleg tid for lesekonkurranse.
Femteklassingane har som vanleg lese for livet i fire veker. Kassane frå biblioteket er fulle av alle typar bøker med spørsmål til kvar bok. Elevane les og fyller ut skjema. Dei kan sjølvsagt og lesa andre bøker. Det er jo ikkje sikkert at innhaldet i kassane klarer å dekka alle interessefelt.
(...)

I løpet av dei fire vekene konkurransen varte, har femteklassingane på Valestrand skule lese i gjennomsnitt 1912 sider kvar. Det er flott! Og kanskje har Atle Hansen med rockegitaren hatt ekstra appell til gutane. Eller dei likar berre veldig godt å lesa? I alle fall var gjennomsnitt leste sider hjå gutane på Valestrand 2362 sider!
Osterøy Bibliotek gratulerer dei glade vinnarane med sigeren, og takkar alle som deltok for flott leseinnsats. Det var nemleg fleire andre skular som pirka Valestrand i ryggen.
Og leseåret 2010 fekk altså ein fantastisk flott start.

Fantastisk god melding

Dette skriv Ola A. Heggdal på barnebokkritikk.no:

Spenning på nynorsk
Atle Hansen eller forlaget har valgt å kalle dette for en spenningsroman. Og spennende er det, uten tvil. Det som driver fortellingen videre er ikke så mye det som skjer, som det vi hele tiden sitter og venter på skal skje.

Samtidig følger Hansen opp en solid, nynorsk tradisjon med et enkelt, muntlig og konkret språk, som er både poetisk og skummelt på en gang. Legg til enda flere poetiske repetisjoner, og dette kunne ha passert som horror-debuten til Jon Fosse. Det er blitt en luftig og lettlest bok som man kan sluke i et jafs og bli ferdig med i løpet av dagen. Et fint alternativ for alle som lar seg avskrekke av mursteiner i Harry Potter-format. Alle bøker trenger ikke å være på 400 sider pluss!

Les resten av meldinga her:

Ferdig for denne gongen

Fredag 12. februar avslutta eg turneringa med "Den svarte oksen" for denne gongen.
Då hadde eg tilsaman turnert i åtte veker og besøkt skular i Buskerud, Hedmark, Oppland og Hordaland. Dei tre siste turnevekene var eg i Nordhordland og møtte hundrevis av kjekke ungar og lærarar.

Ein av skulane la inn denne kommentaren på bloggen min mannsgaman.blogspot.com

Me er ei 6. klasse frå Kolltveit som var så heldige å få Atle Hansen på besøk den 10.02. Dette er nokre av kommentarane våre på forestillinga Den svarte oksen:
Atle var svært flink til å kommbinere gitarspeling og forteljing.
Atle var svært flink til å leve seg inn i historia når han fortalde.
Me var svært nøgde med boka.
Atle er flink til å halde spaninga gjennom heile boka.

Eg set pris på slike ord, og viss det er andre som har kommentarar å komma med, både ris og ros, så skriv dei her.

Uksen i fjellheimen

Åmot og Trysil var kjekke kommunar å turnera i, trass i at det er langt mellom folk der og tett med skog. Grusvegar med stålis, er det òg. Både eg og oksen vart tekne godt imot av tryslingane, som eg hadde fått fortalt på førehand (av ein nynorskforfattar frå desse traktene) er nynorskhatarar. Dei gav ikkje inntrykk av det. Men dei kan vera gode å løyna hatet sitt.

Her er eit par bilete frå besøket på Deset i Åmot. (Dei er tekne før eg kjem i gang, medan eg held på å få lyd i myggmikken.)
http://www.amot.gs.hm.no/deset/2009-10/Bilder/forfatterbesøk.htm



Den svarte oksen er no på tur rundt i dalstroka ved Jotunheimen og Dovre. Lom, Skjåk, Sel, Vågå, Dovre og Lesja.

Sjølv om eg ikkje føler at eg ikkje kvar dag har vore heilt i toppform sjølv, lese feil og rota litt med gitareffektar og speling, har mottakinga vore svært god.

I Skjåk har biblioteket oppdaga at eg har vore på besøk og har laga ein konkurranse omkring boka. Slikt tykkjer eg er kjekt, og er eit godt tips til andre bibliotek.

http://skjakfolkebibliotek.blogspot.com/

I helga skal eg heim til Stord, sundag reiser eg til Dombås.

Okse i ulveland

Den svarte oksen er denne veka i Åmot i Østerdalen. To framsyningar på Rena skole i dag. Det gjekk fint. Nokre sjuandeklassejenter tykte kanskje det var litt kjedeleg, eller litt for barnsleg for folk som er på full fart inn i ungdommen, men elles var det kjekt.
Blir i Åmot resten av veka. Neste veke står Trysil for tur.

Gode ord på bloggen Bentebing

Eg stel desse linene frå bloggen Bentebing:

Da var det andre boller å lese Atle Hansen sin siste bok Den svarte oksen. Den er skummel og har en så intens spenning at jeg er glad det var dagslys og lenge til kveld og tussmørke.



http://bentebing.wordpress.com/

Svært god omtale i Vårt Land

Avisa vårt land melde "Den svarte oksen" 30. september. Det er ei god og grundig melding, tykkjer eg. Her er nokre utdrag frå det meldaren Heidi Sævareid skriv:

Kan et dikt være skummelt? Ja visst for antydningens kunst ligger i diktets natur. Nå er ikke Den svarte oksen et dikt men nesten, takket være den korthogde skrivestilen. (...)

Spenningsroman, sier bokens tittelblad. Ja, spenningen dirrer, men ikke først og fremst knyttet til oksens potensielle angrep. Det er i Gisles sinn spenningen rører seg. Han gjennomlever testen på om han holder ut, og på om han virkelig er voksen nok til det han har kastet seg ut i. (...)

Uhyggen står i sentrum, og stemningen mørkner for hver side, mye på grunn av det lyriske, repetitive preget. Kapitlene er korte og strofelignende, setningene brytes hyppig opp av linjeskift, slik at det sentrale betones. (...) Det er som om natten snører seg rundt fortelleren.

Skrekklitteratur får lett noe latterlig over seg, ofte fordi det pøses på med skumle effekter og lange utlegninger om hvor nifst det hele er. Denne fellen unngår Hansen han vet å hinte. (...)

Atle Hansen har skrevet spenningsbøker tidligere. Den svarte oksen er den korteste hittil, og også den beste, for her eksellerer han i spenningens essens: Antydningen.